badem'li

tam şu anda, kafasını sayfaları açık koca sözlüğün ortasına koymuş uyuyor, sırtı da bacağıma dayalı durumda. evdeyseniz ve ayakta bi işlerle uğraşmıyorsanız mutlaka temas halinde olmak ister. diyelim berjer koltuklardan birinde uyuyor, siz de işinizi bitirip kanapeye yerleştiniz, kucağınızda da bilgisayar var. hemen kalkıp gelmeye yeltenir, "pişt badem, otur orda gelme" derseniz önce tereddüt eder ama söz de dinler, söylene söylene pozisyonunu değiştirip uyumaya devam eder. yemeğini yemiş olsa da siz mutfağa bir şeyler atıştırmaya giderseniz hemen peşinize takılır, bazen de yemek masasında boş sandalye bulup kurulur ve dilini hafifçe dışarı çıkararak miyavlar. bu onun "hey benim payımı unutmayın" miyavlamasıdır. sebze de sever, enginar yer, mısır ve zeytin de. ama en çok tavuk sever (bizim evdeki deyimiyle "tabık") daha torbadan çıkarmadan kokusunu alır, pişene kadar da mutfakta size rahat vermez. sabahları çok erken uyanır, çok aç değilse uyanmanızı bekler, zaten ayak ucunuzda uyuyordur, bakar kalkacağınız yok o da uyur, uyur. ama bazen aç uyanır, öyle sabahlarda iki yöntemi vardır, ya masanın üzerindeki küçük bir şeyi yere düşürür (kalem vs) ya da yastığınızın yanında kafanızın dibinde öylece durur. gözünüzü açar açmaz da miyav der, sonra yakın mesafeden yüzünüze bakmaya devam eder, "acıktım, mamamı vermeyecek misin?" bakışıdır bu. içerdeki odadayken patilerinin gecenin sessizliğinde parkede çıkardığı sesi duyar tedirgin olursunuz, koridorda neredeyse yetişkin biri yürüyormuş hissi verir ama bir bakarsınız bizim tombiş bademmiş gelen. ben bu satırları yazarken iyice kıvrılıp derin uykuya daldı, fotoğrafını çekerken bir blog kahramanı olduğunu bilse ne düşünürdü acaba diye geçti aklımdan. mesela "hey bana tombiş deyip durma, kemiklerim iri benim" ya da "hoop, nicedir benden bahsetmemişsin, ayıp oluyo!" diye arsızlık mı yapardı, yoksa kendisi hakkında yazdıklarıma şöyle bir bakıp, mağrur bir şekilde uykusuna geri mi dönerdi. bilemedim.