bilmek

iki yıl önce yaşadığı yere yakın bir yerde tatil yapıyorduk, günü birlik ona da uğradık, öğleden sonrayı orada geçirir, akşam yemeğinde döneriz diyorduk. bitkindi ama bizi gördüğüne sevindi, kemoterapi yüzünden saçları dökülmüştü, çay yaptık, "kızım ne istiyorsanız pişirin, yiyin" dedi, kendisinin içi almıyordu. "kızım" deyişi çok hoşuma gitmişti, bizimkiler dışında birinden duyunca duygulanmıştım ama belli etmedim. yaz sonuydu artık, sıcak giderek hafifliyordu. az konuşuyorduk, sesi de kısılmıştı, fırtına bey bana verandada asılı duran neredeyse 70-80 yıllık eski bir gemici fenerini gösterdi, eskiden köyde elektrik yokken kullanıyorlarmış, üzerinde almanca yazılar vardı, hala çalışıyordu. akşam iniyordu artık, "acıktınız mı" dedim, "yemeği birlikte yiyelim ister misiniz?" zaten iştahı yoktu, tek başına yemesini istememiştim, "olur" dedi, "hatta dönmeyin, gece de kalın." kalamayız dedik, yarın dönüyoruz, bavulları toplayıp yola çıkıcaz." çorba ısıttım, biraz börek vardı onu da. verandadaki masaya hep birlikte oturduk, akşamın hüznü yemeği birlikte yiyelim mi cümlesiyle bir parça dağıldı sanki. yemekten sonra mutfakta bulaşıkları yıkarken gözüm raftaki ilaçlara, ilaç kutularının arasındaki zencefil tabletlerine takıldı, birkaç ay önce zencefilin mide bulantısına iyi geldiğinden fırtına bey'e bahsetmiştim, dayısına söylesin diye, o zaman mı aldı acaba diye düşündüm, ya da belki doktor önermişti, "neyse, işe yarasın da" diye geçti aklımdan. "yine gelin çocuklar" diyerek bizi uğurlarken hafif bir esinti yazlığın bahçesindeki hanımellerinin kokusunu getirdi, arabaya binerken o anı hep hatırlayacağımı düşündüm.

bu sabah onu kaybettiğimiz haberini aldık. bir yılı daha olmadığını biliyorduk ama bilmek acıyı azaltmıyormuş...