Uçuş korkusu

Tam da alışıyordum halbuki... madrid dönüşü karla karışık yağmurda/fırtınada türbülanslara gire gire inmeye çalışırken, uçakta arkamızda oturan kadının “ay çok korkuyorum, şarkı mı söylesek?” teklifine arkadaşının –ki bence haklıydı- “kızım ne şarkısı, dua edelim eyvah eyvah!” önerisi olmasa, dört saat tıkır tıkır sallanmadan gelen uçak istanbul’a inerken, köy yoluna girmiş eski 302 mercedes otobüs gibi bir o yana bir bu yana savrulmasa, “canım ne olucak, her gün bütün dünyada milyonlarca insan uçuyor, hem karayolu daha mı güvenli hep kaza hep kaza” argümanlarına ikna olup soğukkanlı bi şekilde uçağıma biner, kalkışta azıcık kalbim pırpır eder, sonra 7 bin küsür yükseklikte oluşumu hiç tuhafsamadan paşa paşa uçardım. Heyhat! Öyle olmuyor işte! Alışacak gibiyken yağmurlu-fırtınalı bir istanbul-ankara yolculuğu bütün dengemi alt üst ediyor. Uzun da sürmüyor biliyorum 40-50 dakka dedigin nedir ki ama sürekli sarsılan hatta bir ara az şiddetli bir türbülansa girip hostesi yere kapaklatacak kadar sarsıntılı bir uçuş beni de ufak çaplı bir psikopat haline getiriyor. allahım neler neler geçiyor aklımdan! Yolculara bakıyorum, hepsi gözüme kriminal, kötü kalpli insanlarmış gibi görünüyor. Bunlarla mı öleceğim diye geçiyor aklımdan... Arka tarafa yakın oturuyorsam hosteslerin servis için hazırlıklarını, aralarındaki konuşmaları hemen kötüye yoruyorum, kesin motorlardan biri durdu, paraşütleri takıyorlar, atlıycaklar gibi çılgınca şeyler aklıma geliyor. Sevdiklerimle uçağa binmeden yaptığım son konuşmaları düşünüyorum, keşke şunu da deseydim, şunu da arasaydım diye hayıflanıyorum. Biraz sarsılıp normale dönüyor diyelim uçak, yemek tepsisinden sandvicimi alıp ısırıyorum, tam tepsiye geri koyacağım sırada yine sarsıntı olursa, hah diyorum sandvici koymazsam bi daha sarsılmayacaz, -bir tür totem yapıyorum yani iyice delirip-. Yolculuk böyle kabus gibi giderken bir de uçuşla, pilotla, uçaklarla ilgili birileri konuşuyorsa yanımda yöremde iyice fena oluyorum. Dün artık mezarlıktan şarkı söyleyerek geçer gibi bi ara ben de şarkı mırıldanmaya başladım. Sonunda neşeli bir tonla “iniş için alçalmaya başlıyoruz” anonsu yapıldı, birazcık içim rahatladı. Yine sarsıldık bulutlar yüzünden ama gidişten kesinlikle daha iyi bir iniş oldu. Bir de uzun uzun korkularım üzerine düşünüyorum, aslında neden korkuyorum, ölmekten mi yoksa o şekilde ölmekten mi? Ölüm de var ama bana kalırsa esas, korkunun kendisinden korkuyorum, yani o sarsıntı halindeki kendimi düşünüyorum ve o halde olmaktan korkuyorum. O halden çıkar çıkmaz unutmak istiyorum, nasıldı diye soranlara ayrıntılı bir şekilde anlatamıyorum, “ya sarstı biraz işte, kötüydü” diye geçiştiriyorum. Böyle böyle uçağa binemeyecek hale gelmem inşallah! Bunu yazarken de dün bir arkadaşım uçağının istanbul’da inişe geçtiği sırada pisti pas geçerek tekrar havalandığını anlattı! Meğer o uçağın ineceği piste son anda bir başka uçak girmiş, pilot da büyük bir ustalıkla koca uçağı tekrar havalandırmış! Ahaha tam benlik (sinirden gülme efekti) neyse böyle işte, biraz depresif ve moralsizim, derhal neşelenmem lazım! Uçakta da 11 eylül olaylarını merkeze alan bir roman okudum, ohh şahane oldu! Aptal neo! Halbusi şu resimdeki abla gibi ben de cool görünmek istiyorum uçarken, gerçi o da biraz şaşkın gibi ama olsun :)