takımdan ayrı düz koşu

efenim, yine dolu dolu bir hafta sonunun ardından birlikteyiz. neler neler yapılmadı, o buzz gibi cumartesi günü soğuk moğuk demeden kadıköy'lerde dolaşarak başlayan gün, gecenin bir yarısı "wii" denilen süper sonik bilgisayar oyunu platformu üzerinde, kayakla atlayış deneyişim, tabii ki beceremeyişim ve de ekranda koca bir kartopu içinde kendimi pistin sonunda buluşumla sona erdi. ama durun herşeyi baştan anlatayım. cumartesi öğlene doğru burnum, artık açık kalmış musluk misali akmaya, burun kenarlarım silinmekten tırtık tırtık olmaya yüz tutmuştu ama olsun, kadıköy'de, chibo, çiya, nezih kırtasiye, ada kitabevi, alkım kitapçısı turunu kaç haftadır atamadık diye yerimde duramaz olduğumdan yollara düştük. kahvaltı erkenden edildiğinden hafiften acıkılmıştı kadıköy'e vardığımızda. "bambi candır" deyip kendimizi bambi'ye attık, hem biraz ısındık, hem dilli kaşarlı tostla kadıköy turumuza leziz bir başlangıç yaptık.

sonrasında chibo'ya ugrandı, pek güzel bir battaniye vardı ama "daha karşıya geçip capon kültürüyle haşır neşir olacağız, taşıyamayız" deyip almadık. su geçirmez duş radyosu -mutfakta kullanıcam ama olsun- biraz kahve alıp çıktık. sonra ver elini nezih kırtasiye, bu ara ecnebilerin "crafting" bizim "el işi" dedigimiz seye sardırdığımdan evde yapıştırıcı vs bitmisti, onları aldık. birkac sahaf dolaştık ki zaten birkaç tane kalmış, güzel simenon'lar vardı fekat kitap almaya bir süre ara verdiğimden kendimi tuttum. önce evdeki yığınları bitirmem -hadi o kadar iddialı bir hedef olmasın- birazcık azaltmam lazım. akmar pasajında plak, 45'lik vs. satan bir yerde epey vakit geçirdik, bir süredir pikap almaya niyetleniyoruz, bizi gaza getirsin diye bir petuna clark 45'liği aldım. kasetler vardı, tanesi 50 kuruş muydu neydi, hey gidi!


plakçıdan dönerken sahaflardan birinde "irmik oğlan" diye yunanlı bir yazarın oyununu buldum, adı hoşuma gitti aldım. öyle bi kenara atılmış duruyordu, almasam yıllarca duracakmış gibi bir hali vardı... sonra yine bir kadıköy klasiği olarak çiya'ya gittik, adını sonradan asla hatırlayamacağımz nefis yemekler yedik. yan masada epey yaşlı iki kadın oturuyordu, biri garsona "evladım bu güzel yemeklerin tariflerini yazan bir kitap var mı?" diye sordu, garson da gülerek, "teyze tarif kitabı yok ama tarihlerini anlatan dergimiz var" diyerek "yemek ve kültür" dergilerinin durduğu rafı gösterdi. şahane dergiler bunlar, aslında her sayıda birkaç tarif de oluyor ama yapılası değiller pek, yöresel bir yemek tarifi veriyor mesela, malzemelerin içinde şöyle şeyler oluyor: kendi sağdığınız ineğin sütü, yeni yumurtlamaya başlamış tavuğun 7 yumurtası, inek memesi, ejderha kuyruğu (abarttım tamam) vs. tam biz şehir insanları için :)

çiya'dan sonra hem kitaplara bakalım hem kahve içelim diye alkım'a gittik, acayip kalabalıktı, kahve dünyasında güç bela yer bulduk ve de nicedir denemek istediğim çikolata-çilek fondüyü nihayet yedim. pek leziz, pek güzeldi. haydi ordan kalktık vapurla beşiktaş'a geçtik, 2010 türkiye'de japon yılıymış, o yüzden yıl boyunca bir sürü etkinlik düzenleniyor, cumartesi-pazar da g-mall'da japon filmleri vardı. biz kimse yoktur bu soğukta rahatlığıyla gittik aa ortalık bizim gibi japon kültürü hastası insanlarla dolu ve tabii japonlarla... "yarının hatıraları" diye çok güzel, hüzünlü bir film izledik, 40'lı yaşlarının sonunda alzheimar'a yakalanan, erkenden emekli olmak ve evde vakit geçirmek zorunda kalan, giderek etrafındakileri tanımaz hale gelen bir iş adamını anlatıyordu.. adamın karısı işteyken evde tek başına, pencereden bakarken kar yağdığını fark ederek sevindiği sahne kaldı aklımda en çok. bir de karısını tanımamaya başladığında adını sorduğu, kadının da gözyaşları içinde tıpkı yıllar önce yaptığı gibi adını söyleyip, anlamını açıkladığı sahne.. filmden sonra ya bu japonlar niye hep hüzünlü filmler yapıyor diye kafa yorduk biraz, komik japon filmi izledik mi hiç dedik mesela ama birlikte gittiğimiz arkadaslar da bulamadı. ya korku ya hüzün, capon arkadaslar öyle işte.


çıktığımızda bir baktık kar atıştırıyor hafiften, hava soğuk, karnımız aç, arkadaşlardan biri hadi bu filmin üzerine bir japon yemeği yiyelim dedi, baktık herkes hevesli, japon-çin yemekleri yapan bi yere gittik, gelsin acılı-ekşili çorbalar, gitsin sushi'ler. öyle her zaman gidilecek ucuz bir yer sayılmaz, kırk yılda bir japon filmi çıkışları için ideal :) ordan da hadi bize gidelim deyince, arkadaşlara takıldık. orda da çay meraklısı ev sahibimiz japonya'dan aldığı eskitilmiş çaydan yaptı bize, 25 yıllıkmış, aldığı dükkanda 100 yıllık olanları bile varmış. tadı yeşil çay gibi ama görüntü itibariyle bildiğin rize çayı. güzeldi. sohbet, çay derken bi noktada eve aldıkları wii denilen bilgisayar oyununu açtılar, görmüssünüzdür belki hani tv'nin karşısında vücut hareketlerinizle oyunu yönlendirdiğiniz alet. bir sürü şey var, yoga, egzersiz, boks, kayak vs. ben önce kayağı denedim, dizlerinizi hafif kırıp hafif öne eğilerek pistteki bayrakların arasından geçmeye çalışıyorsunuz ama ben bir acemi olarak direkt bayraklara bayraklara tosladım. bi yandan arkadaslar "sağa git sola git" diye direktif veriyor, bi yandan ekrana bakıp dengenizi sağlamaya çalışıyorsunuz, zor yani. bir ara şu yazının başında bahsettiğim kayakla atlayısı yaptım ama olmadı. sonradan bir başka oyun daha denememi isteyince, "yok" dedim "siz bağırıp çağırıp kafamı karıştırıyosunuz, ben takımdan ayrı düz koşu yapıcam!" sonradan öğrendim, meğer tanıl bora'nın futbol yazılarını derlediği öyle bir kitap da varmış. futbol klişelerini gündelik hayatta kullanmayı seviyoruz.

evet, bu cumartesi böyle geçti, artık önümüzdeki maçlara bakıcaz :)