minnesota-tünel hattı

biricik dörtgöz'ümden ayrıldım, bedbahtım dostlar :( mor rengiyle göz kamaştıran biricik laptop'um dörtgöz, son zamanlarda pek hastaydı. iki program aynı anda açınca fanlarından "darrrrr darrrrr!" diye su motoru kıvamında sesler çıkarır olmuş, ekranının alt kenarından da tuhaf, kalınca bir pembe çizgi belirmişti. yetkili servisi fatih'deymiş, bir türlü vakit bulup götüremiyordum, her haftasonu ya evden yapılacak bir iş çıkıyordu, ya üşeniyordum. nihayet dün götürüp bıraktım, ayrılmak çok zor geldi, bildiğin bilgisayar (aslında internet demek daha doğru) bağımlısı olmuşum. akşam televizyon izlerken kafam bir şeye takılıyor, dur diyorum internetten bakayım, sonra hemen hatırlıyorum "amaan dörtgöz yok ki!" neyse bilgisayar olmayınce battaniye işine hız verdim, dün akşam itibariyle 89 adet kare oldu, 100'e tamamlayınca birleştireceğim. fatih'te yüncü de buldum, geçen hafta beşiktaş'ta esrarengiz bir şekilde ortadan kaybolan (migros'ta kasada unuttum, bir on dakka sonra hatırlayıp geri döndüm, yok olmuştu, kesin örgücü bi teyze çantasına attı diye düşünüyorum :) kırmızı yumağa benzer bir ip, bir de petrol mavisi aldım, yeni renklerle eskileri katıp beş-altı kare ördüm.

örgü örerken sherlock holmes'un günümüze uyarlanmış halini izledim cnbc-e'de, çok beğendim, tavsiye ederim. doksan dakikalık mini dizi formatında üç bölüm yayınlanacakmış, cumartesi akşamları dokuzda. günümüzde geçiyor ya, sherlock'un da blogu var, maktülün paltosu ıslak, hemen internete bağlı telefonuyla hangi yakın şehirde yağmur yağdığına bakıp kadının nereden geldiğini öğreniyor vs.

neyse uzatttım, madem bilgisayarım gitti, bu yazıyı nerde yazıyorum, onu anlatacaktım. bu sabah kahvaltıdan sonra daha fazla evde duramadım, dur dedim, ben ofise gideyim de bir maillerime bakayım, belki ofis laptopunu getiririm eve. tünel üzerinden gitmeye karar verdim, pazar sabahı tenha olur sanıyordum ama turist doluydu.

amerikan aksanıyla ingilizce konuşan bir grup genç vardı. tünel’de bir başka amerikalıya rastlayıp konuşmaya başladılar, tam yanlarında durduğumdan kulak misafiri oldum. karşılaştıkları orta yaşlı adam  "neredensiniz" diye sorunca gençlerden biri "united states" diye başlayacak oldu, "onu anladım zaten, amerika’nın neresindensiniz" diye sordu gülerek... benim tam yanımda duran kasketli genç adam minnesota, karşısındaki kız wisconsin, biraz uzaktaki genç de denver'danmış. önce amerika sonra da türkiye muhabbeti yaptılar, orta yaşlı adam iş için burdaymış, gençler de üç aylık bir programla türkiye kültürünü tanımak için gelmişler. uzun uzun istanbul'un ne şahane bi yer olduğundan söz ettiler. adam gençlere bursa'ya da gitmelerini önerdi, feribot seferini, şehri, uludağ'ı övdü, "gidin kayak yapın, gerçi colorado gibi değil ama güzel yine de" dedi. ben çaktırmadan bunları dinliyorum ya (elimdeki gazeteye bakıyorum hesapta ama kulağım onlarda), "anladılar mı yoksa, ondan mı habire memleketimizi övüyolar len?" diye bi kıllandım ama sonra da "yok canım" dedim, "basbayağı beğenmişler işte, nerden tahmin edicekler ingilizce bildiğimi.." kendimi yakın hissettim tiplere, arkadaş olunabilecek insanlara benziyorlardı, bir ara ben de sohbete karışsam mı,” minnesotalı arkadaşım var” diye düşündüm ama aman dedim ne gerek var şimdi?

neyse, artık tünel yolcuğuluğunun sonunda gelmişken kuvvetli bir şekilde hapşırdım, tam yanımda duran kasketli minnesotalı oğlan bana dönüp "çok yaşa" demesin mi! ben de boş bulunup "ay sen de gör" diye cevap verdim :) sohbete kulak kesilince içlerinden biri gibi hissettim zaar, çocuk "çok yaşa" deyince de otomatikman çıktı ağzımdan. karşılıklı gülümsedik, sonra da ben biraz utandığımdan hızlı hızlı çıktım tünelden. ingilizce bildiğimi anladılar mı diye kıllanırken onların türkçe bilebileceğini hiç düşünmedim. dünya gerçekten küresel bir köy olmuş a dostlar diyerek şu pazar yazımı bitireyim. herkese iyi pazarlar.