dexter

dexter diye bir dizi var. polisiye, adli tıp, doktor vs. dizilerini seviyorsanız adını muhtemelen duymuşsunuzdur. ben bir arkadaşımdan aldığım dvd'lerden üç günde izleyip bitirdim ama normalde e2'de yayınlanıyor.

dexter miami'de geçen bir tür "dr jekyll/mr hyde" hikayesi. burada dizinin bütün hikayesini anlatıp izlemek isteyenlerin heveslerini kaçırmayayım ama kısaca şöyle özetlenebilir: dexter, normal hayatında cinayet masasında çalışan bir adli tıp uzmanı; "anormal" hayatında da kötüleri kendine kurban seçen bir seri katil. gün içinde göreve çağrıldığında elinde çantası gayet soğukkanlı bir şekilde suç mahalline intikal edip hemen çalışmaya başlıyor, kendisi de cinayet işleyen tayfadan biri olarak bazen bulunan cesetlerden etkileniyor ve olağanüstü bir sanat eseri görmüş bir eleştirmen edasıyla övgülerini saklayamıyor.

dexter ülkenin en iyi kan izi uzmanlarından biri. kan izlerinden yola çıkarak cinayetin nasıl işlendiği (bir tutku cinayeti mi, yoksa sıradan bir mafya hesaplaşması mı) hakkında isabetli tahminlerde bulunuyor.

gündüzleri uslu uslu işini yapan dexter, geceleri avının peşine düşüp, geride en ufak bir iz bırakmadan,"kusursuz cinayetler" işliyor. kurbanları arasında küçük çocuklara tecavüz edip öldüren zengin bir adam, kübalı kaçak göçmenleri para için boğarak öldüren bir karı-koca gibi insanın kanını donduracak kötülükler yapmış kişiler var.

dexter'ın hikayesinde özellikle geçmişe dönerek babasıyla konuştuğu sahneler çarpıcı ve dramatik. babası dexter'ı çok küçük yaşta evlatlık alan ve dexter'ın normal bir çocuk olmadığını kısa sürede fark eden tecrübeli bir polis. küçük çocuğun kesici aletlere olan ilgisini, duygusuzluğunu ve soğukkanlılığını gözlemleyince, ona bu sıradışı özelliklerle nasıl hayatta kalacağını, masum insanlara zarar vermeden nasıl yaşayacağını öğretmeye çalışıyor.

bu sahnelerden birinde, mutlu bir aile pikniğinde fotoğraf makinasına bir türlü gülümseyemeyen oğlunu kenara çekip, öyle hissetmese de mutluymuş gibi yapmasının çok önemli olduğunu, sıradan insanların arasına karışmak istiyorsa başka şansı olmadığını söylüyor. küçük dexter da bunun üzerine kırık bir gülümsemeyle objektife bakmaya çalışıyor.

dizide en çok dexter'ın sürekli olarak, olmadığı biriymiş gibi davranma çabası etkiledi beni. seri katil falan olduğumdan degil ama ben de bu günlerde sürekli surat asmamak, gereksiz gereksiz konuşup canımı sıkan insanlara ağzıma geleni söylememek ve en ufak bir aksilikte oturup ağlamamak için kendimi zorluyorum. epeyce zor bir iş bu... keşke kimseyle konuşmak zorunda kalmadığım bir iş yapıyor olsam diye geçiyor içimden, günde bir-iki müşterinin uğradığı eski bir kitapçı dükkanında çalışsam, günümü kitapları sınıflayarak geçirsem, akşamları da sessiz sessiz evime dönsem. kimse bana bir şey sormasa, kimsenin asabiyetini çekmek ve sakin sakin konuşup onları yumuşatmak zorunda kalmasam.

neyse daha fazla şikayetlenmeyeyim... bu da çok sıkıcı zira..

zaten birazdan çıkıp dondurma yiyecegiz...