ajanda sıkıntısı, depresif takvim, vişneli mekik ve çiçekler

önce beşiktaş'a gitmeli diye düşündü yataktan kalkarken, dışarda havanın soğuk olduğu perdenin arasından sızan ışığın solgunluğundan belliydi. ayağının ucunda kıvrılmış kedi, bu saatte kalkmanın ne manası var der gibi küçümseyerek bakıp uykusuna geri döndü. sevgili istanbullular kar yağdığından otomobillerini çıkarmamış olacaklar, trafik pek rahattı. hem son ödeme tarihi geçen su faturasını yatırdı, hem de artık yolunun üstü olmadığından daha seyrek gelebildiği beşiktaş'taki klasik mekanlarına uğradı. önce kabalcı'da ajanda baktı ama aradıgı gibi bir sey bulamadı, "her yıl bi sürü ajanda gelir, birini bile kullanmazsın, yoklugunda da ajanda kullanıcam" diye tutturursun diye söylendi. raflarda bir sürü saatli maarifler, ülkü takvimleri diziliydi, görevlilerden biri yeni kutulardan takvimleri çıkarmaya devam ederken diğer görevliye saatli maarifleri göstererek "çok tutuyor abi bunlar, altıncı yedinci ayda bile gelip soran oluyor" dedi. bunu duyunca "tamam bir geleneği yaşatmak iyi de, bu takvimde hep olumsuz şeyler yazıyor, insan o gün sayfayı kopardığına pişman oluyor günün tarihindeki ölümleri, felaketleri okuyunca" diye düşündü, sonra da "aslında iyi fikir, böyle temalı takvimler yapılmalı, içinde ya sadece karanlık şeylerin ya da neşeli şeylerin, doğum yıldönümlerinin yazıldığı türleri olmalı, üstlerine de yazılmalı ki insanlar bilerek alsınlar. bu fikri unutmayayım da ofisteki arkadaşlara söyleyeyim diye zihnine hayali bir post-it yapıştırdı. ofis deyince aklına o gün uzuun bir izinden geri dönecek olan arkadaşı b. geldi. yazın bir bebeği olan b, altı ay aradan sonra ofis hayatına geri dönüyordu, yaptıkları uzun telefon konuşmalarından çok zorlanacağını hissetmişti arkadaşının, bugün masasına geri döndüğünde onu neşelendirecek bir şeyler bulmalı diye geçirdi aklından, şöyle mis gibi kokan bir demet nergis almalıyım, belki de yeni bir defter, yeni çalışma yılı için. bunları akıl ettiğine için için sevinerek çarşı içindeki çicekciye dogru yürüdü. neşesini söndüren, akşam bir türlü pişmek bilmeyen havuclu keki hatırlaması oldu. aksamki partiye meşhur kekinden götürme sözü vermişti arkadaşlarına ama ev arkadasının fırınındaki ayarlar, alıştığı bildiği kendi fırınından farklı çıkınca içinde koca koca gözenekler olan berbat bir kek çıkmıştı ortaya. keki o zor begenen arkadaslarının şerefine verilen partiye hayatta götüremezdi. çarşı içinden elinde mis gibi kokan çiçeklerle geçerken kar başladı yeniden, o havada çiçeklerin öyle kokması tuhaf geldi, yanlış zamanda, yanlış bir yerdeymiş gibi hissetti. akşam için ne götürsem diye dalgın yürürken yedi sekiz hasan paşa fırınını görünce "vişneli mekik!" diye minik bir çığlık attı iç sesiyle.. fırındaki aksi ihtiyar, mekikleri kesekağıdına doldururken ofise nasıl dönsem diye düşünüyordu, en iyisi otobüsle kabatas'a oradan tramvayla tophane'ye, sonra da yokusu tırmanacaktı her zamanki gibi. durakta beklerken yokuşun buz tutup tutmadığı konusunda endişeleniyordu ki otobüs geldi.

neo

the bayan dalloway :)

*herkese iyi haftasonları.