şu bu

havalar güneşli gitmeye başladığından beri sabahın ilk ışıkları gözüme gözüme girdiğinden odamın perdelerini değiştirdim, şimdi bordo, karanlık, uyuuu, uyuu diyen bir ortam oldu, badem kedisiyle uykulara doyamıyoruz birkac gundur.

badem deyince, haftasonu ödümü patlattı. sırtımı yatağa dönmüş çalışıyordum, bizimki de yatağın üzerinde uyuyor, arada dışardan gelen kuş seslerine hallenip tekrar dalıyordu. tam çalışmaya daldığım sırada biri omzuma pıt pıt dokunmasın mı? saniyenin onda biri bir zaman içinde evde kimse yok kim bu arkamdaki/aha eve hırsız girdi/iyi saatte olsunlar geldi" gibi düşünceler geçti aklımdan ve zıplayarak arkama baktım ki bizim badem hanım, tam arkamda durmuş, patisiyle pat pat omzuma vuruyor. artık, "bilader yeter çalıştığın, kalk bana mama ver" mi diyo, ya da "haftasonu ne oturuyon, çıksana dışarı" mı, bilemedim. yakında konusucagına dair bi hissiyat içindeyim zaten.

bu ara o aktar senin bu baharatçı benim dolanan bi insan oldum. bitkisel reçeteler, kil maskeleri, deniz tuzlu masajlar, bitki çayları, baharatlı sabunlar. banyo banyoluktan çıkıp minik bir aktara dönüştü. bu arada gerçek gül suyu hakikaten cildi sıkılaştırıyormus, bi da portakal-limon yağı karışımı süper kokuyor.

cumartesi mutat beşiktaş seferlerinden birine çıktık. arkadaşım annesine pijama aldı, ayakkabılara baktık, hayatta giymeyiz dedigimiz ayakkabıları denedik, jennifer lopez'in ayakkabı serisi varmis mesela, 80'li yıllarda yazlıklarda, ful makyaj konken oynayan teyzelerin giydiği mantar topuklu terliklere benziyorlar :) beşiktaş'ta bir de kırkpınar köftecisinde köfte yedik, köfte güzel de esas yanında getirdikleri anne yapımı tadında ve şeklinde patates kızartmalarına bayılıyorum. arkadaşımı beklerken kabalcı'dan aslı biçen'in "inceldiği yerden" romanını aldım. karşılaştırmalı edebiyat masterı yapan bir arkadaşımın hocası "uzun zamandır böyle güzel bir roman okumadım, bitsin istemedim hiç" demiş kitap için. bakalım dedigi kadar var mı? kitabı anneannesine adamış, ne güzel.

"yıldız tozu" filmini izledim dün gece, "feel good" diye bir kategori vardır ya, kendini hiç yoktan iyi hissedersin böyle filmleri izleyince, etkisi kısa sürer ama iyi gelir. işte öyle bi filmdi. ha, pazartesi sabahı uyuzluguna bi faydası oldu mu, hayır.

bir süredir yeni bir dilemmam var. ortaokul arkadaslarim buldu beni, facebook'a girmedim ben, bu iki arkadas birbirlerini bulmuslar, sonra "neo vardi, onu da bulalim" diye cevvalca bir google aramasiyla calistigim ofise ulasmislar. bi sabah geldim, telefon, "neo'yla mi gorusuyorum, siz acaba ortaokulu eskişehir'de okumus olabilir misiniz" diyen biri. "evet" deyince, "yaşasın bulduk" diye bağrisan iki tip :) uzun uzun konustuk, benim unuttugum bir sürü şeyi hatırlattılar (ben iclerinden birine sevgilisine versin diye akrostiş şiir yazmisim, hic hatirlamiyorum, direkt silmisim hafizadan :) simdi bu arkadaslar 19 mayis'ta bulusuyorlarmis, beni de cagirdilar. once fena bi fikir gibi gelmedi ama sonradan dusununce, ortaokul o kadar uzak ki! aradan bunca zaman gecmis, hic gorusulmemis, ne konusulacak? kesin uzun sessizlikler olacak, sıkıntılı anlar. yok yok gitmiyim ben, arada telefonlasiriz iste. böyle kibirli gibi gorunuyor insan ama hakikaten sıkıntılı olacak gibi hissediyorum. bilemedim ne yapsam?