hayatta kalma kapsülleri

diyelim ki mutsuzum, türlü sebeplerden, iş yüzünden, hayatta istediğim şeylerin bir türlü olmayışından, pişman olduğum şeyleri hatırlamaktan vs. mutsuzum, düşünüyorum, eve doğru yürüyorum, akşam ne yiyeceğim aklıma geliyor, yemek falan yapamam, o kesin. müsli yiyeyim, yarım yağlı günlük süt, aa evde çilek vardı, içine doğrarım nefis olur! Çileklerin varlığını hatırlamak bir anda beni mutlu ediyor. tuhaf diy mi? sanki bir an önce dünya başına yıkılmış yürüyen ben değilmişim gibi, gri mutsuzluk tabakalarının arasından minik pembe bir kapsül patlıyor ve beni mutlu etmeye yetiyor. yine benzer bir anda, diyelim ki sabah suratsız bir şekilde işe gidiyorum, birden aa perşembe bugün, uykusuz alayım, şurdan da simit ve peynir, ofiste de nutella olucaktı, işe başlamadan güzel bir kahvaltı edeyim diye plan yapmaya başlıyorum, hoop bütün sıkıntılarım hafifliyor. sırf yiyecekle ilgili şeyler değil beni depresif ruh hallerinden çıkaran… karanlık bir ruh hali içinde istiklal’dan yürürken panter kırtasiyedeki kalemlere takılıyor gözüm, sonra renk renk mürekkep şişelerini fark ediyorum, ne zamandır kullanmadığım dolmakalemlerim için alsam ya yeni bir renk diyip içeri dalıyorum, kahverengi, mor renkleri seçiyorum, yaşasın! akşam kalemlerimi temizleyeyim, doldurayım, belki yeni deftere de başlarım, ufak ufak notlar alırım diye düşünürken düşünürken hoop kafaya taktıklarım silikleşmeye başlıyor. zihnimde bir tür üzüntü defetme mekanizması mı var nedir, ne zaman iç dünyamın karanlık, gri bölgelerinde dolaşmaya başlıyorum, pat diye bir şey çıkıyor. Ha “dünya yansa umrumda değil” gibi bir şey kastetmiyorum, bilakis küçük büyük bir sürü şeyi dert ediyorum kendime ama balatalar sıyrılmasın diye herhalde “survival” kapsülleri serpiştirilmiş zihnime, ortalık karardığında hop devreye giriyor. iyi diy mi? :)