simenon, sonbahar, sable

simenon'unkiler öyle "bir okudum, hayatım değişti" iddiasında kitaplardan değil. ha onların da yeri ayrı ama sıradan hatta günümüz acımasızlığıyla "loser" diyebileceğimiz karakterler üzerine kurulan cinayet, ortadan kaybolma vs hikayelerine gündelik hayatın ayrıntılarını kıymeti taşlar gibi serpiştirir simenon. komiser maigret cinayeti çözerken illa ki bir mahalle barına/kafesine uğrayıp bira içer, kitaplarda karakterlerin yedikleri içtikleri konu edilir, oteller, kafeler, barlara dair detaylar sayesinde film kareleri gibi canlanır olup bitenler okurun zihninde. 

şanslıyız ki simenon'un bir sürü kitabı türkçe'ye çevrilmiş. geçen hafta "cardinaud'nun bir haftası"nı okudum. son zamanlarda yok haliç'teki simonlardı, yok blog edebiyatıydı kendimi popüler kitaplara kaptırmış idim, simenon'la sıkı bir dönüş yapmış oldum, canım edebiyat :)

karısının evi terk etmesiyle hayatı alt üst olan bir sigortacının bir haftalık hikayesini anlatıyor bu kez simenon. her zamanki gibi bir pazar günü kiliseden eve dönen kahramanımız, kapı-pencereyi açık, eti fırında yanmak üzereyken buluyor, karısı bebeği komşuya bırakıp evi terk etmiş. küçük bir fransız sahil kasabasında yaşanan olay cardinaud'un dünyasını ve de dünyaya bakışını değiştiriyor. bi yandan arkadaşlarının, ailesinin, kasabalıların tepkilerini göğüslemeye çalışan sigortacı bi yandan da karısının gidişinin arkasındaki gizemi çözmeye çalışıyor. e simenon dedik, tabiy ki aynı zamanda bir suç hikayesi bu.

aşağıda tadımlık cümleler var, sonbahar da geldi, kitapçılara yolu daha sık düşüyor insanın, simenon da aklınızın bir köşesinde olsun. son bir cümle ki neolitik bir mevzuyu da yemeğe içmeye bağlamasa şaşarız diy mi? hikaye kısaca "Sables" (Les Sables-d'Olonne) denilen sahil kasabasında geçiyor, "sable" kurabiyeler vardır, hani böyle tereyağlı, ağızda dağılan, meğer "sable" kum demekmiş, kurabiye de adını ordan alıyormuş. olsa da yesek :)

***

Bu nasıl olurdu? Aç değildi, doğru. Bir an önce eve gidip Marthe dönmüş diye bakmak istiyordu, hem gitmekte acele ediyor hem korkuyordu, ne var ki, belki de bu korku yüzünden dirseklerini kahverengi muşambaya dayayıp, tıpkı çocukken olduğu gibi annesinin tek tek açtığı ve bıçakların bıraktığı izlerle dolu kalın çini tabağa dizdiği, yeni doğmuş şeyler gibi pembe ve mor midyeleri yuttu.
...
Saint Nicholas kilisesinin çan kulesinin sivri külahı kartpostallardaki gibi uçuk mavi bir göğe yükseliyor, alçak damlı evlerin beyaz cepheleri şeker pembesine dönüyorlardı. Mavi iş tulumlu balıkçılar, sanki bir sahneye koyucu tarafından yerleri ayarlanmış gibi, gruplar halinde, akşamın berrak atmosferinde şurada burada ayakta dikilmiş duruyorlardı.
...
Cardinaud evine dönmekteydi. Şehir hayatı derisine yapışmıştı. Ne kadar düşünceli olursa olsun insanları görüyor, onları selamlıyor, bildik sesleri işitiyor, mavi yelkenli teknelerin dönüşünü farkında olmadan seyrediyor, artık tanıdığı bir kızın yapış yapış, pis masaları sildiği o iğrenç yeşil cepheye uzaktan bir göz atıyordu. ...

Bir saat bekleyecekti. Hayatın fazla coşkulu, taşkın bir şekilde önüne serildiği bu kahvede yemeyi göze alamadı. Bir ısı ve ışık tabakasını, insanın gözünü karartıp girmeye cesaret edemeyeceği yakıcı bir gölü andıran geniş Napoléon meydanının etrafında dolaştı. Bir sandviç aldı. Elinde saklayarak, belli etmeden ufak ufak ısırdı.  
Caurdinaud'nun Bir Haftası / Georges Simenon