beyaz delik

İçimin de dışımın da olmadığı, ya da içimi de dışımı da

bilmediğim bir dünya zamanıydı; sanırım 8-9 yaşlarındaydım.
Acıyı, kederi, neşeyi henüz ayrıştırmamıştım.
Hayattı; yekpareydi. Her şey, bir şeydi.

Sokağın sonuna doğru uzayıp giden bir tepenin ağzına

oturmuştu. Yüzünde yaz esmerliği, ağzını rüzgara karşı

açmış; mırıldanıyor muydu yoksa rüzgarı mı yalamaya

çalışıyordu? Anlamamıştım.
Beyaz bir yaz günüydü. İlk o gün görmüştüm onu.

Mevsimler birinden öbürüne devrilirken, elimizi arı sokarken,

bisikletten düşüp dizlerimizi kanatırken canımıza bir şey

olurdu; hissederdim. ama acıya dahil değildi yine de bunlar.
Hayattı, yekpareydi işte.
Zaman, hayatı parçalara ayırıp “parça parça” görmeye

başladığımızda, acı, o yekpareliği yitirdiğimizde oluşacaktı.
Şimdilik, dünya geniş ve ılıktı. biz kendi ılık dünyamızın

içinde salınan, uçuşan perilerdik.

Gün ortasında yazlık sinemanın arka duvarından atlar, orada

kurardım hışırtılı sessizliğimi. Sayamayacağım kadar çok sayıda,

yeşilli mavili tahta sandalyelerin arasında, geceden

kalmış ve öğlen güneşiyle gevremiş milyonlarca çekirdek

kabuğunun ortasına yayılır, ılık güneşin ensemi yalamasına

gözlerimi yumardım. Nereden geldiğimin, niye geldiğimin
sorusunun olmadığı zamanlardı.
Biz periler o zamanlar en çok ılık, beyaz yaz günlerini

severdik.
Kış mart demekti; ve mart hakkında hiç de iç açıcı olmayan

bilgilerim vardı. Mecaz bilmezdim. annem, mart dokuz

donludur derdi
Yazın ilk günleri benim “öylesine oluş”um gibiydi. Ilık ve

uçucu, yekpare ve sonsuz ve doya doya beyaz gün.

Periliğimin yeşil vadisindeydim, uçuşmaktaydım ama sanki

vadi bitmekteydi. Gözüm kendi içime ve dışıma bakmaya

ayrılmaktaydı.

Sanki dünyaya “yayılma hali” çatlamaya başlayacaktı.

Bacak boyumun yetmediği bir bisikletle bisiklete binmeyi

öğreniyordum. Bir öğretenim yoktu, karar vermiş

kalkışmıştım, o kadar..
Boyumdan büyük heyulayı sürükleyerek dışarı çıkartır, bahçe

duvarına yaslar, ayağımın altına yerleştirdiğim yüksekçe bir

taş yardımıyla atlardım bisikletin tepesine. Pedallara

bastığımda, duyduğum tek kuralı uygular, önüme değil ileriye

bakardım. Sokağın sonundaki bayıra dek giderdim böylece.

Ama sokağın sonunda, her seferinde düşerek inerdim

durdurmayı bilemediğim o kocaman tekerlerin üstünden.
Kaş, kafa, diz filan yarardım. Kaşım, kafam, dizim filan acırdı

ve bunların hiçbiri acı değildi.

O günlerden biriydi. Öğlenin ıssızlığı vardı sokakta. Ve ben

birazdan düşeceğim noktaya doğru hızla pedal çeviriyordum.

Onu tepenin ağzında oturmuş gördüm. Eve, evlere, bahçelere

ve hatta ağaçlara olan küsmüşlüğüyle, öylece oturmuş,

anneannesi hariç herşeyden istifa etmeyi düşünen yüzüyle

karşılaştım. O, rüzgarı yalamaya çalışıyordu.
Benimse durdurmayı da döndürmeyi de bilemediğim

bisikletten düşerek inme vaktim gelmişti.
Toparlanmaya, bacaklarım ve avuç içlerimdeki tozlu acıyı

silkelemeye çalışırken beni seyrettiğini ve bana güldüğünü

gördüm. O dakikaya dek kendi evrenimin perisi olan ben,

varlığımı, varlığımın dışını, ötekini gördüm. bir de mahcup

oluşu; insanın rengi değişiyor, ısısı artıyordu.

Bu ânı böylesine net hatıra etmiş olan zihnim, sonrasını

hatırlamıyor. Nasıl oldu da tanışmıştık, ben mi onun yanına

gitmiştim yoksa o mu benim yanıma gelmişti, bilmiyorum.

Bildiğim, bir yabancıya, ötekine yakınlık duymuştum. Esmer

tenli, beyaz gülüşlü bir “öteki” peri.
En az benim kadar sessizdi. Benden de sessizdi. Kendi

sessizliğimi bir kenara koyup, onun bana dokunan sessizliğini

kırmaya çalışırdım.
Bir şey hoşuna gittiğinde gülümserdi.
Gülümsediğinde dünyada bir beyaz delik açılırdı.
Ben o yaz o beyaz delikten içeri atladım.

Kış (tekrar) gelmişti. İçerilere, yaza benzeyen sıcak odalara,

camlarından damlalar süzülen pencere arkalarına geri

çağrılmıştık.
Kıştı; büyük sessizliğiydi dünyanın.
Neden, sebep, özlem, isyan tanımazdık. Böylece alınganlık ve
kırgınlık da. Ne ben onu aradım ne de o beni. Kış gelmişti

işte, ve biz içeriye çağrılmıştık, o kadar.
Yaz beni kendi vadimden çıkarmış, onun beyaz gülüşüyle

tanıştırmış, onunla doyurmuştu.
Ne kıştan yakınacak ne yazı özleyecek sebebim vardı.
Yazlık sinemanın tahta sandalyeleri büyük alanın bir

köşesinde üst üste istif edilmiş, üstleri geniş bir naylonla

örtülmüştü.
Hayattı; hala yekpâreydi.
Kış gelmişti işte, ve biz içeriye çağrılmıştık.

Birhan Keskin / Yeryüzü Halleri

***

çekirgeler hakkında

yan komşumuzdun, bizi okula götüren ve aramızda "ördek" dediğimiz serviste illa ki yanyana otururduk. öğleden sonraları bazen eve yürür, yol boyunca konuşurduk. sen bir üst sınıftaydın, o yaşlarda bir yıl büyük olmak bile fark yaratırdı, çok şey bilirdin, anlatmayı severdin, ben de dinlemeyi. akşam yemeğinden sonra ya sen bize gelirdin kız kardeşinle ya da ben size.. savruktun sen biraz, defterlerinin sayfaları hep kıvrık olurdu, silmekten kara lekeler oluşurdu sayfalarında, baban benim temiz defterlerimi örnek gösterip kızınca sana, çok utanırdım. neyse ki umursamazdın büyüklerin dediklerini, ödevleri bir an önce bitirip başka şeylerden konuşmaya heveslenirdik. gizli yediler gibi bir kulübümüz vardı, çiş kokmadığı zamanlarda yakınlardaki nöbetçi kulübesine gizli toplantılar yapardık. yaz akşamları el fenerleriyle balkondan balkona işaretleşip küçük heyecanlar yaşardık. çekirgeleri korkmadan elime almayı, hepsinin yeşil olmadığını, bazılarının kanatlarının altının kırmızı olduğunu senden öğrendim. birlikte mutluyduk, eğleniyorduk, sonra bir gün lojman duvarlarına acemice çizilmiş bir kalbin içine adlarımızın başharfleri yazıldı, eğlence bitti, "yekparelik" parçalarına ayrıldı. utandık, ne olduğunu anlamadık ama tuhaf bir şeyler döndüğü kesindi. vaktinden önce büyümüş çocukların çizdiği o kalp yüzünden birbirimize uzak ve soğuk davranır, daha az görüşür olduk. sonra da tayin zamanı geldi, siz başka bir şehre taşındınız.

google'dan ismini aratınca bir lisenin web sitesindeki öğretmenler arasında resmine rastladım, pek değişmemişsin, aynı esmer, biraz hüzünlü yüz..