çiçeği burnunda dört göz neo'nun maceraları

herşey sinemada biraz arkalarda oturduysam perdedeki altyazıları okumakta güçlük çekmemle başladı. harflerin etrafında beyaz haleler beliriyor, gözümü kısmadan onları seçemiyordum. uzun bir zaman üzerinde durmadım, gözlük dediğin şey çocukken takılırdı, o zaman başlardın, "dört göz" diye isim takarlar, kavgadan önce "tut şunu" diye en yakındaki arkadaşına verirdin, hayatının bir parçası olurdu, biraz büyüyünce lense geçilirdi, olmadı lazerle çizdirilirdi vs. fekat yıllar geçtikçe gözümü kısmak yorucu olmaya daha da beteri yetmemeye başladı. yalnız film altyazılarını degil, biraz uzaktaki yol tabelalarını, boğaz'dan geçen gemilerin isimlerini, tv ekranı üzerinde yazılı maç skorlarını falan da göremez hale gelmiştim. arkadaşlar arasında "ha sen göremezsin şimdi, dur ben okuyayım" diye nine muamelesi bile yapılır olmuştu son zamanlarda, o derece! sonunda bu film festivalinde, gözümü bir japonunki kadar kısıp dünyaya sinemaskop gözlerle baksam da perdedeki yazıları okuyamadığımı fark ettim ve göz muayenesi kaçınılmaz oldu. doktor, duvara yansıttığı harflerin hiçbirini okuyamadığımı görünce, "hmm miyop bu ama bir anda olmadı herhalde, epeydir olmalı" diye hafif azarlar tonda sordu, "ehü var bi süredir" diye bi şeyler geveledim. denediği camlardan biriyle, duvarda yürüyen karıncalar bir anda f, l, h gibi harflere dönüşünce o kadar sevindim ki! görüyorum allahım görüyorum diye iç çığlıklar attım :) ve muayene sonunda nurtopu gibi 0.75 miyop, biraz da astigmat bir gözlüğüm oldu.

gözlük çerçevesi seçmek de ayrı bir işmiş, onu da tecrübe ettim. ne cok secenek yarabbi! lens istemediğimden, tel çerçevelerden de hoşlanmadığımdan geriye binbir renk ve çeşitlilikte kemik çerçeve gözlükleri denemek kaldı. sonunda açık koyu yeşil tonlarda, yüzüme şık diye oturan bir tanesi seçtim ve çok memnunum. ilk gün zemin uzaklaşmış gibi geldiğinden sürekli düşecekmiş duygusuyla yürüdüm ama alıştım ve de anladım ki ben görmüyormuşum a dostlar! ya da benimkine görmek denemezmiş, daha çok seçiyormuşum. metroda biraz ötemdeki insanların yüzlerini oyle detaylı görünce anladım, yıllarca siluetler içinde gezmişim. gözümün önünde kriminal bir vaka olsa, şüpheli hakkında "saçları kıvırcıktı, gözleri maviydi" diye eşgal verebilmekten çok uzak bir noktadaymışım. artık tabelaları canavar gibi okuyorum, cumartesi beylerbeyi'nde oturup boğaz'dan geçen en ufak gemilerin isimlerini bile okudum, boğaz'ın tepelerinde daha önce fark etmediğim güzel eski evler gördüm. festivalde en arkalara da düşsem altyazıları kolaylıkla okudum. şimdi gözlük jestlerini deniyorum ehehe, bir elime alıp sapını çiğner gibi yapıyor ve "ee, şöyle bir düşünüyorum da, optik ilmi bi noktaya gelmiş" gibi saçma cümleler kuruyorum. azıcık leke olunca hemen siliyorum. herşeye bir gözlüklü, bir gözlüksüz bakıp tekrar tekrar hayretlere düşüyorum. çerçevenin renkli oluşu da sabah ofiste küçük bir infial yarattı, bayıldı herkes, hemen hepsi denedi, herkese de yakıştı, sihirli gibi :) ofiste benim gibi uzağı göremeyen bir sürü insan varmış meğer, onlara da bir heves geldi. hemen dedim internette beyoğlu göz hastanesi diye aratıp sitesini bulun, internetten randevu alın ve hiiç beklemeden ücretsiz muayene olun (kurumsal reklam gibi oldu ama göz muayenesi olmak isteyen birileri okuyorsa, onlar da faydalansın dedim. sağlık hizmetleri de bir noktaya gelmiş, sağlık karnesi felan gerekmeden, kimlikle muayene olunuyormuş.)

böyle işte, artık gözlüklü bir insanım, yıllardır gözlük takanlar varsa beni anlamayacaklardır muhtemelen, "ne len, 0.75 gözlük takmış, olay yaratmış, peh!" diye ama yok, bambaşkaymış her şeyi net görmek.

not: resimdeki benim gözlüğüm diyil ama cam kısmı benziyor stil olarak. benimkini çekmeye üşendim, ışık da kötü ofiste.