boyacı çocuk

hava çok soğuktu, tipik bir kış akşamı kasvetiyle gümüşsuyu'ndan taksim'e dogru yürürken, yukarıdan koşarak ve kahkahalar atarak gelen üç-dört kişilik bir genç grubu yanımızdan geçti. 14-15 yaşında var yoktular, beşiktaş maçına gittiklerini düşündüm, buz gibi havaya aldırmadan, ceketlerinin önleri açık, neşe içinde koşmalarını görmenin verdiği mutluluk benzeri hisle yürümeye devam ederken, ilerde kaldırımın üzerindeki kırılmış tahta parçalarını, boya kutularını ve fırçaları fark ettim. yine 14-15 yaşlarında, başını ellerinin arasına almış bir çocuk, çok üzgün ve ne yapacağını bilmez bir halde kırık tahta parçalarına, boya kutularına bakıyordu. belli ki biri ya da birileri çocuğun boya sandığını kırmıştı. o kadar üzgün görünüyordu ki, yanından geçerken o üzüntünün, çaresizliğin içinden geçtik sanki.. birkaç adım ilerlemiştik, durdum, "yazık boya sandığını kırmışlar, para verelim mi biraz?" diye sordum arkadaşıma, o da görmüştü çocugun halini, "olur, tabii" dedi. üzerimde fazla para da yok, paltomun cebinden çıkan 5 lirayla çocuğun yanına gittim. öyle perişandı ki fark etmedi beni, "sandığını mı kırdılar, al bunu, boya alırsın" gibi bir şeyler geveledim. sesimi duyunca şaşırdı, yüzüme ve paraya şaşkın şaşkın baktı.. beklemediği belliydi, tereddüt etti ama ben kararlı bir şekilde uzatınca alıp, cebine koydu ve önündeki kırık parçalara bakmaya devam etti. ben de gözlerim dolu dolu birkaç adım ilerde bekleyen arkadaşımın yanına yürüdüm. konuşmadan yürürken, sandığı belki de neşeyle yanımızdan geçen o grubun kırdığını, o yüzden koştuklarını düşündüm. erkek çocuklarının çaresizliği, zor duruma düşmesi beni çok etkiliyor. erkek kardeşim oldugundan mı nedir, onların üzgün, mutsuz halleri kalbimi paramparça ediyor. kızlar bir şekilde ayakta kalıyor sanki, sevgi görüyorlar falan ama sokakta çalışan, lokantalarda masaları silip, ekmek sepetlerini dolduran erkek çocuklar hayat çok daha zor sanki..